Can Bedenden Çıkmayınca Şiiri - Orhan Gü ...

Doğduğum günden beri
Kendim için bir şeyler istemeyi hep unuttum

Çok çalışmaktan gençliğimi hiç merak etmedim,

Bu dünyanın çirkinliğine rağmen,
Yılları hep nezaketle geçtim.

Beni sevdiğini söyleyenleri iki kat daha fazla sevdim.

Gençliğim ne çabuk geçti gitti .

Önce ağrıyan dizlerim terk etti,

Her şeye daha yakından bakan gözlerim,

Dimdik heybeti mi taşıyan omurgam
Adımlarım gevşedi...

Dik merdivenlerde soluğum kesildi.

Yüzüm değişti göz kapaklarım düştü .

Buğday rengi saçlarım ağarıp seyreldi .

Bana konuşmayı, yürümeyi öğretenler, elimden tutup sokağa çıkaranlar terk etti.

Elbiselerimi değiştirdiğim, aynı yatakta yattığım, bir tabaktan yemeği paylaştığım kardeşlerim ,

Yıkılıp yerine bina yapılan eski evim terk etti.

Çocukluğumda oyunlar oynadığım masum arkadaşlarım dağıldı .

Yüreğimdeki dünyamı gökyüzü gibi dolduran
Sevdiklerim kayboldu ..

Kendi kendime dedim ki, "Hayat böyle işte...
Bu terk edilmişlik dünyası!"

Elimde terk etmeyen bir tek ;
Aklım vicdanım bir de canım kaldı .