Can Şiiri - Oktay Güvener

Saatin suskun anına
düştü kelimelerin güzelliği,
"Can" dedi bir an.

Uykumu unuttuğum o an,
tam kalbimin en derinlerinde
bir kelimeyle büyüdü
masum bir sevda.

Ne uykusuzluğun verdiği sersemlikti bu,
ne de uykuları güzelleştiren düştü.
Adını bilmediğim bir huzurun
tam kıyısında duruyordum.

Sen konuştun.
Ve ben içimde bir kapının
ilk kez kendiliğinden açıldığını duydum.

Sözlerin,
hiç söylenmemiş bir duanın
gizli mısraları gibi
dokundu içimin en suskun yerine.

Sadece sözlerin değil,
mutluluğun en saf haliydi bana ulaşan,
harflerden çok ötesiyle
bir seher tazeliğiyle
bana “Can” diyen.

Zaman çözüldü sonra,
dakikalar kendini unuttu.
00.45’ti;
bir ömrün kıyısından
bir başka ömre
geçilen ince bir köprüydü
o anda söylenen her şey.

Ve ben,
o köprüyü geçemedim saatlerce
orada kaldım.
Çünkü bazı anlar
geçip gitmez,
O an orada var olursun,
Zaman durur o kelimeyle.