Çamaşır İpinde Kurutulan İhtimaller Şiir ...

Teşekkür az kalır…
Sen şiiri okumamışsın, ilmek ilmek incelemişsin.
Her dizede durup soluklanmışsın sanki…
Neye ihtiyacın varsa, onu yaşaman dileğiyle—
daimlikle,
sevgiler Olcay.

Bu şiir yalnızca okunmuyor; yaşanıyor.

İlk cümlesinden itibaren, insanı çocukluğunun çamaşır ipine, sabun kokan battaniyelere, düğmesi kopuk ama sıcak bir ceketle gelen babaya götürüyor.
O kadar tanıdık, o kadar bizden ki, kendi anılarımızdan ödünç alıp yazmışsın sanki…

Her dizede bir kırılganlık var, ama asla zayıf değil.
Çünkü bu şiir, yarım kalmayı bile bilerek seçmiş bir yüreğin kaleminden çıkmış.
“Senin bana hiç gelmeyecek olmanla barıştım.” dizesi bir insanın içinde büyüttüğü en onurlu vazgeçiş belki de…
Ve ne güzeldir ki; bu barış, kırılgan değil, olgun bir kabullenişin ürünü.

“Bazı kapılar hiç çalınmaz.”
İşte burada şiir sadece bireysel bir duygunun ötesine geçmiş, hayatın sessiz kanunlarını fısıldamış bizlere.

Bozkırın ortasında, bir fincan çayda bulma arzusu…
Birinin sevgisinden çok, kendi direncine inanmak…
Ve en çok da şu cümle:

“Senin sevgine değil, benim sensiz de eksilmeden kalabilmeme inandım.”
İşte bu, sevdanın en güçlü hâli.

Bu şiir, bir vedayı değil; kendine dönmeyi anlatıyor aslında.
Yalnızlığın şiiri değil bu, onurla taşınan bir iç sessizliğin manifestosu.

Bu şiir, uzun zaman insanın içinde kalacak cinsten.
Kalemine, kalbine sağlık.