Çamaşır İpinde Kurutulan İhtimaller

— çocukluğu kendi içine sığdırmış bir kadının akşam sözleri

İlk kez bir öğleden sonra,
çamaşır ipinde kuruyan çocukluğumla vedalaştım.
Annemin battaniyesinde kalan sabun kokusuydu ilk yurdum.
Babam, düğmesi kopuk ceketinde
kışı taşıyordu eve.

Ben seninle bir gün
göç yolundaki turnalara denk gelmeyi hayal ettim.
Hiç gitmediğim bir tren garında,
kararmış raylar üzerinde tesadüfen karşılaşmayı...

Tebeşir tozlarını kokladığım sıralarda
sırtıma düşen gölgelere alışmıştım.
Kimse bakmazdı uzun uzun,
ben hep bakan olur,
ama sözcükleri tutardım içimde.
Öylece…
yarım kalırdı cümlelerim.
Tıpkı seninle de yarım kalabileceğimi bilerek
başladığım gibi...

Senin
bana hiç gelmeyecek olmanla barıştım.
Çünkü yokluğun daha dürüsttü,
çünkü gelişin,
beni bir daha bırakma korkusunu da getirirdi yanında.

Zamanla öğrendim,
bazı kapılar hiç çalınmaz.
Bazı eller, uzanacak gibi durur ama
sadece kendi ceplerinde üşür.

Şimdi gün dönümleri geçiyor üzerimden.
Saçlarımda rüzgâr değil,
dargınlık birikiyor.
Ama hâlâ içimde saklı bir masa var:
Bozkırın ortasında,
bir fincan çayın buğusunda seni bulma arzusu...

Seninle
aynı fotoğrafta görünmekten çok,
aynı sessizliğe oturabilmeyi düşledim.
Çünkü kelimeler,
bazen sadece gözlerin önünde diz çöker.

Ve biliyor musun…
Senin sevgine değil,
benim sensiz de eksilmeden kalabilmeme inandım.

— Huri Çalışkan