Cam Şiiri - Hüseyin Turhal

Bir yokluktur, biçime hapsolmuş. Ne bir engeldir ne de bir destek. Sadece iki gerçeklik arasına gerilmiş, görünmez bir tereddüt çizgisi. Onu saydam yapan, kabul ettiği her şeyi anında reddetme yeteneğidir. Işığı büker, sesi yutar, ama dokunmaya asla izin vermez. İki dünyanın sadece birbirini izleyebildiği, ama asla karışmadığı o ince, soğuk sözleşme.

Yüzeyinde, parmak uçlarının bıraktığı yağlı lekeler birikir; içeriden dışarıya, bugünden yarına uzanan tüm erişilemezliklerin kanıtı. Mükemmel bir yansıma sunarken, aynı anda ardındaki her şeyi de ifşa eder. Bu, kendine yapılan sürekli bir ihanettir. Aynı anda hem ayna, hem pencere olmak zorunda kalmanın çaresizliği.

Kırıldığı an, formunu değil, sabrını kaybeder. O sessiz, gergin bekleme hali, aniden binlerce küçük, keskin ve öfkeli parçaya ayrılır. Artık geçirgen değildir; her parçası, kendisiyle yüzleşmeye zorlayan birer mini-gerçeklik ilan eder. Bir zamanlar tek ve bütün olan o akışkan, nazik sınır, şimdi bir yaralanma potansiyeli. Cam, kendini kaybetme korkusunun en şeffaf, en kırılgan göstergesidir