Cam 1 Şiiri - Orhan Baş 2

Bir betonarme çöplükte
Bu kalabalık yalnızlık
Bakan körlük duyan sağırlık
Bu şehirli insan çölünde...

Bir dağ başını düşlemez misin
Ama illa deniz yamacı
Bıçaklarken güneş geceyi tanyerleri
Yırtar ya karanlığı usul usul
Işık sokulur suya toprağa
Saplanır ya gözlerine kör eder adamı
Çok geçmez koyu bulutlar
Patlar ufukta duvar duvar
Kalkışır güneşe karşı arz’a
Kışı’ın dölü hani
Ha boşalacaktır ha boşalır bahar’a
Gözlerin yaşarır da
Yağmuruyla yıkanır sonra
Bir öğle vakti…

O öğle vakti
Dag başı denize ağrı
Koşuşmaz mı bahar
Çokuşmaz mı bakışlarına
Yeşili ayrı mavisi ayrı
Nasıl desem yani
Burun kanatan portakal çiçeği
Limon elma kiraz ayva geçit töreni
Bilen gözlere batmaz mı baharın dalları
Abartıdır sanma gülüm
Çıldırır gözünün bebekleri...

İşte dağ başında o denize karşı
Koyu gölgeli yalnızlığı
Ürperirken bedenin
Kuytu serin nemli akşamları
Ve damağında
Üzüm reyhası kekremsi
Ayak altı edilmiş ilkin hani
Mahzenlerde beklemiş
Sabahsız uzun karanlıklarda
Üzümün kokmuş bozulmuş şekeri
Şekerin en keyif veren hali
Ya da nasıl desem yani
Bir gündüz rakısı belki
İkinci duble
Orta yaş sendromlu
Kirli sakallı
Bıyık altı anason neşesi...

O dağ başında hani denizin yamacı
Bir tebessüm oturmuş dudaklarıma
Hazin sırıtmalı
Hani kendini fazla zannedenlerin,
Çok açılmış çalkalanmış
Tecrübeyle paslanmış
Durgun durmuş durulmuş
Maskelerinden sıyrılmış soyunmuş
Anadan üryan
Sıtmalı inzivalarda vazgeçmiş
Yapmacık süslü terimlerden
Ağdalı yeminlerden
Suskun dingin ve hamuş
Anıları ince elenmiş
Gün yüzü görmemiş beher kelimesi
Çifte damıtılmış yaşanmış yazılmış
Öykümü düşlerim
Çoğu bitmiş azı kalmış
Sonu dinleyene bırakılmış…

15.1.2021-Tece