Calınan cocuklugum 09.04 2024

🍁ÇALINAN ÇOCUKLUĞUM🍁

Bir oyuncak ayının eksik
gözünde kaldı çocukluğum.
Sokak aralarında kovalanan
hayallerin tam ortasında…
Ne toprağın kokusu sarhoş etti beni,
Ne de salıncağın gökyüzüne değen hayali.
Dizlerim kanamadı bile doğru dürüst,
çünkü düşmeye vaktim olmadı.
Çocuk olamadan büyüdüm… ben.
Hem de olması gerekenden çok önce.
Biri çaldı neşemi,
biri susturdu ninnilerimi.
Uyandım hep yabancı seslere,
korkularla sarıldım yorganıma.
Oyuncağıma değil,
dizlerimde yara değil,
yalnızlıklar kabuk bağladı.
Sokak lambaları bile gülmüyordu yüzüme…

🍂ASİCE ŞİRİN🍂

Hakkımı aradım daha beş yaşında.
Kalem tutacak ellerim,
hayata siper oldu.
Ve sorsan şimdi,
gülmeyi öğrendim mi diye...
Cevap veremem belki.
Ama o çocuk hâlâ içimde
sessizce ağlıyor geceleri.
Salıncakların gıcırtısına
karışmadı sesim.
Hiçbir düş oyuncağım olmadı benim,
bir ceza gibi geçti ilkbaharlar.
Oynamadan büyüdüm,
gülmeden sustum.
Tahta bir atın üstünde
düşler kuracağım yaşta
omzuma dünyanın yükü kondu
usulca ve sessizce.

🍁ÇALINAN ÇOCUKLUĞUM🍁

Küskün kaldım şeker tadında günlere,
oyunlar bana hep yabancıydı.
Ben de kendime yabancıydım
ve bir köşede izledim koşanları.
Ellerim kirlenmedi hiç,
toprağa bile dokunmadım.
Annemin gözlerinde
gördüm uykusuzluğu,
babamın suskunluğunda
öğrendim korkuyu.
Kalem tutmayı bilemeden,
hayatın tokadını öğrendim önce.

🍂ASİCE ŞİRİN🍂

Kırmızı önlük giyemedim hiç,
kara tahta değil kaderim önüme düştü.
Kalem tutmam gereken yaşta
dert yazdım defterin kenarına.
Ve ben çocukluğunu kaybetmiş
bir çocuk olarak büyüdüm.
Büyüdüm eksik,
büyüdüm erken.
Büyüdüm ama
hiç çocuk olamadım.
Ne çizgi filmlerdeki
kahramanlarım oldu,
ne de pamuk şekerin
kenarında bir hatıram.

🍁ÇALINAN ÇOCUKLUĞUM🍁

Sokaklar büyüttü beni,
karanlık öğretti ve ben
hiçbir masalda yer bulamadım.
Bir bayram sabahı hediye beklerken
sessizliği sardım yüreğime,
sarmaşık gibi…
Komşu çocuklarının kahkahaları
duvarlara çarpıp
bana uğramadan geçti.
Oyuncak yerine susmayı öğrendim,
gözyaşlarımı göstermemeyi.
Ben çocukken bile büyük suskunlukların içindeydim.

🍂ASİCE ŞİRİN🍂

Kendimden büyüktüm,
küçüklüğümü gömmüştüm gizlice.
Ve bir gün baktım,
yaşım büyümüş ama içimdeki çocuk
hâlâ annesinin sesiyle
uyanmak istiyor sabahlara…
Ama nafile…
Çocukluğumu bir sokakta düşürmüşüm,
kimse eğilip toplamamış.
İçimde büyüyen o çocuk
hâlâ bir salıncak bekler,
bir defter, bir boya kalemi…

🍂ASİCE ŞİRİN🍂

“Gel oynayalım” diye
seslenen bir çocuk sesi…
Ama geçmiş dediğin şey
bir kere eksik yaşandı mı
hiçbir gelecek yerine koyamaz
o kaybolmuş günleri.
Geceleri ağlamayı bile
sessizce öğrendim ben,
çünkü duyan olmadı.
Çünkü sustu duvarlar bile
ben içime kapanırken.
Ve şimdi diyorum ki:
Ne büyüyebildim,
ne geri dönebildim...
Çocukken kaybettiklerim,
beni hiç bırakmadı.
Ben sadece yürüdüm,
ama hiç ilerleyemedim.

Not:> Üç sessizlik...
Biri çocukluktan çalındı,
Biri içimize gömüldü,
Biri sonsuzluğa karıştı.
Bunlar bir hikâyenin üç mevsimi.
Ama bu sadece başlangıç
> Hikâyenin diğer yüzü diğer
şiirlerde saklı.
– Devamı var…
Büyüyen sessizlik
Ve
Ölümün saati yok

🍁🍁Çᴬᴸıᴺᴬᴺ çᴼᶜᵁᴷᴸᵁğᵁᴹᵁ 🍂
Yᴬşᴬᵞᴬᴹᴬᴰᴬᴺ ᴮüᵞüᴰüᴹ
☛Bᴱᴺ ☚
ᴵçᴵᴺᴵᶻᴰᴱᴷᴵ çᴼᶜᵁğᵁ
öᴸᴰüᴿᴹᴱᴹᴱᴺᴵᶻ
✯꙳꙳꙳ᴰᴵᴸᴱğᴵᵞᴸᴱ꙳꙳꙳✯
*•.¸♡N✯Ş ♡¸.•*

00:38
09.04.2024