Çalıkuşu Işığa Karıştı Şiiri - Kara Çocuk 2

bir sabah — ışık yavaşça toprağa düşüyor.
bir kız çocuğu yürür taş sokaklarda;
pabuçlarının ucunda rüya tozu,
gözlerinde dalga kadar sabır.

kimse duymuyor,
ama her adımında bir kuş sesi var,
kalbinden geçip göğe karışan.
bazı çocuklar az sevilir,
ama sevgiyi en sessiz onlar öğrenir.

evlerinin duvarlarında yankılanır kendi sesi;
camın ardından dışarı bakar,
her buluta bir isim verir —
kırılmasın diye kalbinden ayırır isimleri.

gün döner, saçları uzar.
artık büyümüştür ama
gülüşü hâlâ çocukluk rengindedir.
insanların içine karışır,
kendini geri çeker.
bazı sessizlikler korunmak için değil,
başkalarını incitmemek içindir.

bir parkta akşamüstü,
rüzgâr yön değiştirir.
ağaçların arasından bir kuş sesi gelir,
tanıdık bir yankı gibi.
gözleriyle arar, bulur o dalı;
orada, en üstte, bir çalıkuşu.
küçük, telaşlı, inatla özgür.
gülümser —
çünkü o kuşun yüreğinde
kendi kalbinin sesi vardır.

ve ben —
onu o hâliyle sevdim;
konuşmadığı kelimelerle,
susarken bile ışık taşıyan yüzüyle.
kırıldığında bile kimseyi suçlamayan,
ama hep göğe bakan yanıyla.

rüzgâr diner,
şehir bir an susar.
kuş yeniden öter,
sesi uzaklaşır gökyüzünde.
kimse başını kaldırmaz,
ama bir ışık süzülür havada —
bir tüy kadar hafif,
bir kalp kadar kalıcı.