Çaldılar Anne Şiiri - İbrahim Halil Demir

Anne!
Kötülük bilmeyen gönlümün safiliğini,
İşin kolayına kaçmadan, her daim gerçekleri gören gözlerimin ferini,
İçtimai hayattaki sosyallığımı,
Dostlarımın neşe ve üzüntülerini paylaşmamı,
Fikri güzel gönlü güzellerle kucaklaşmamı,
Evimdeki huzur ve mutluluğumu çaldılar.

Anne!
Yaşama şevkimi, mert ve yiğitliğimi, pozitifliğimi,
Soframdaki helal taamlarımın lezzetini,
Sevmeyi şiar eden gönlümün naifliğini,
İnsanı cennetlik eden, rahmani yollardaki aşk ve şevkimi,
Yorulmak nedir bilmeyen, bedenimin güç ve kuvvetini,
Yarınlara dair, pespembe güzel umutlarımı çaldılar.

Anne!
Olaylara bakarken, objektifliğimi,
Mükemmel kişilik ve karakterimi,
İnsanlara karşı, acıma duygu ve düşüncelerimi,
Ayda, yılda bir, zar zor gülerken, gülmelerimi,
Dostlarıma Allah rızası için gidip gelmelerimi,
Asil insanlar tarafından, övülüp sevilmemi çaldılar.

Anne!
Asil atalarımızla, göğsümü gere gere övünmemi,
Kendi kendimle, hasbıhal edip dertleşmemi,
Gerekenleri konuşurken, dobra dobra konuşmamı,
Bu yalancı cennet vatanımı, ölesiye sevmemi,
Ay yıldızlı şeref abidesi bayrağım için ölme arzumu,
Er meydanında bükülemeyen, pazılı güçlü bileğimin kuvvetini çaldılar.

Anne!
Akıbetimi kara kara düşünürken, için için ağlamamı,
Gözlerimin yaşlılığını ve duygusallığımı,
Tatlı dilli, güler yüzlülüğümü,
Ön yargılı ve içten pazarlıklı olmadığımı,
Ya göründüğüm gibi, ya olduğum gibi görünmemi,
Ne pahasına olursa olsun, kişiliğimden taviz vermememi çaldılar.
19 Ağustos/ 2021