Çağrıldığım Tuzak Şiiri - Özkan Tosun

Köklerime söverek çıktım toprağımdan
Kökümden kopmadım amma
özümden uzak
kendi mezarını taşıyan bir tabut gibi
Kördüm, sağırdım
Yürüdüm göğe,
her adımım aldatıcı bir cümle.
Gözüm gökyüzüne kesik kesik uzandı,
Aşka bulanmış bir sevgilinin
ellerine benzettim
O masum bembeyaz bulutları.

Gök bana uzandı
saçlarını uzattı.
Pamuksu hainlikler
Göklerin zafir saçları
dalga geçer gibi,
bana benzemeyen hallleriyle
beni kandırdı.
O beyazlıklar, o kıvrımlar...
Aşüfte bir kadının
andırır saçlarını,
gevşek, vefasız ve de kasıtlı.

Anladım ki bulutlar
Şu uzaktaki köylerde yazılmış
Anlamını yitirmiş
bir aşk mektubuydu.
Ve ben, o eski harflerin altına
adımı bir daha yazdırmak için,
köklerimden, kendimden uzaklaştım.
Şimdi,
boynumda baharın kelepçesi
kulağımda yıldırımların haykırışıyla
ellerimi yine göklere açtım.
Onu da yaratanın
merhametine sığındım.

Ağaçlar toplu intihara meyilliyken
ben öylece tek başıma,
yalnızca bir isyanı besliyorum gövdemde.
Eyy gökyüzü,
kendimi benzettim sanırım sevgiline
bir kerecik elimi tutarsın diye
kendi evimi
kendi ellerimle verdim ateşe.
şimdi
bulutların altına başımı koysam
başıboş bir sevdanın kahrıyla yıkılsam.

Özkan Tosun