Buzdan Kabuk Şiiri - Hatice Güzen

Buzdan bir kabukta
uyudu kalbim
solgun bir güneşin
eşiğinde.

Zaman,
donmuş bir anı
göğsünde tuttu.
Bir kar tanesinin izi,
susturduğun boşlukta büyüdü.

Ellerin
üşüdü mü yokluğumda?
Bir damla
sonsuzluğun içinden
saçlarına indi.

Her yudumda
susuzluktan çok
ben aktım.
Sessizlikte
aynı göğe
yağmur gibi yükseldik.

Kaybolmak
birleşmekti belki.
"Hiç"
ve "bir",
aynı yerin
sessizliğinde eridi.

Dönüş,
başlangıcın kılığına girdi.
Sona varmayan
sonsuzlukta
yeniden
var olduk.