Buz Ve Alev Şiiri - Tahir Sadi

Kin gemisinde kalbini yakanların şiiridir
Meleklere ve geceye söz verildiğinde
Ben artık kimsenin düşmanı değildim
İncitmekten çekinirim bebekleri
Cehenneme kendimi yeni bağışladım
Kahretmeye ve aşka yakışmaz artık kalbim
Suların da incinen yerleri olurmuş
Gözyaşları ne diye sıcak ve sancılı
Sana sevgilim demeyeceğim,
Niceleri kendi elleriyle kefenlendi sevgiyi
Cennete geç kalmış tövbe yok
Dilersen günahın olurum sarıl bana kimsesizliğim
Buz ve alev
Küller yağdığında şairler sokaklarda olur
Tanırım ayetleri seslerinden
Seni daha önce ve senden
Günaha yahut gölgesiz harflere aşinayım
Ürperiş ve köpekler karanlıkta leş yesinler
Sen gökyüzüm ol rahmet gibi inen
Seni çağıramam, sana dokunamam, sana varamam
Süleyman ile Belkıs’ı kıskandım bu sabah
Mektuplar cinlerin elinde gülden güle akarken
Suyun içinde toprağın da hakkın var
Gözyaşların melekler mescidi bir tanem.
Sinekler dedikodusunda kalmışlar çürük kelimelerin
Anlama, tanıma, incinme cehennem kapıcılarından
Kâseler dolusu su deniz olmaz
Çağla ve esinlen meltem meltem
Gökler bahçen olsun, razıysan ruhum evin
Simsiyah kelebek olurum
Düşünebilirim saçına düşen yıldızı, eline dokunan şefkati
Şarkılar çalar ve değiştiririm sözlerini
Bir ihtimal daha var o da sevebilmek senin için
Şahitsiz olur nihayetler sana veda edemem
Kıskanılmaz olur kelebeklerin son öpüşü