Büyülü Yelkenli Şiiri - Ceren Aydın

Amatör bir denizciyim ben
Kendi gemimi yürüten
Ne balıkçının kızıyım
Ne de denizkızı Eftelya'yım
Adem'den olma, Havva'dan doğma
Bildiğin insanım ben
Kara iklimlerde dünyaya gelen

Aklım ermeye başladığından beri
Yürütürüm kendi gemimi
Şükürler olsun ki
Alabora olmadı gemim
Varlığı da gördü,
Yokluğumda oldu benim

Severim yelkenimi
Kimine göre takadan bozma
Kimine köre kotra
Ne fark eder kimin ne dediği
Dümeni benim olduktan sonra

Bir isim verdim ona
Adı "Büyülü Yelkenli"
Alır götürür beni hayal dünyasına
Keşfedilecek kıtalara
Ayrıldığım limanlara

Geceleri büyülü yelkenime binerim
Vira bismillah
Açarım yelkenimi ufka doğru
İskelede adalar
Sancakta liman
Carina'da balıklar
Usulca izlerim hepsini

Salarım iplerini aklımın
Gelir dururum karşısında
Bakarım sahiline Ada'nın
Ne güzel şehir derim
Kokusunu içime çekerim
Ciğerlerime dolar tuzlu yosun ve kekik kokusu
Başımı döndürür
Kaparım gözlerimi
Şehri dinlemeye başlarım
Uğuldamalar kesilince
Usuldan bir melodi başlar
Fısıldar sessizlikte melodisini
Bilirim kimindir bu ses
Eşlik ederim bildiğim bu melodiye
Mal De L`Amor…
Elbette ya!
Büyülü yelkenlimi terk etmeyen
Tek arkadaşım
Rüzgâr'ım…

Uzun zaman oldu seyre çıkmadı "Büyülü Yelkenli"
Bir süredir bir sahil kıyısında terk edilmiş
Kimsesiz
Sessiz
Bir zamanlar içinde dans eden
Etekleri zil çalan
Kıvırcık saçlı küçük kız da yok
Rüzgâr, arkadaşım…
Neredesin şimdi?

Ceren AYDIN
(17.12.2013/Ada)