Büyük Servet Şiiri - Ahmet Mücteba Kuşçu

Hani bir yol var çizilmişin aksine çizilmek istenen.
O yolda yürüyebilmek ne kadar zaman alır ve neler götürür ömründen.
Düşünmeden varabilmek o hedefe.
Uzaklaşmış sevgiler, çaresiz hüzünler ve yorulmuş bir beden.
Hani bir ses duyarsın rüzgârın getirdiği, kulağın işittiği bir ses ama bir türlü dönüp bakamazsın arkana.
Bu belki de bir korkaklıktır, nelerle karşılaşacağını kestirememektir.
Çaresizlik evet çaresizlik. Hayal dünyasındayım.
Masmavi gökyüzünde parlak bir güneş.
Berrak dalgalarla çıplak ayaklara vuran bir deniz dalgası.
Kulağa hoş gelen uğultusuyla hafif esen bir rüzgâr.
Ama o gökyüzü kararır, güneş batar dalgalar durulur ve rüzgâr kesilir.
Umudun tükendiği andır işte.
Hep tükenmek zorun damıdır bu umut.
Neden çoğalmayı denemez ki.
Dolu verir ya insanın içine coşkulu coşkulu.
Yüzünde oluşur ya ani bir tebessüm.
Düşünmek bile gelmez aklına.
Anı yaşarsın.
Kulağında duymak istediğin ses ve takılır gözlerin uzaklara ya ordaysa diye.
Ama yoktur işte. Bu duyguyla yaşamak.
Biri sanki göz kenarlarında her an düşecekmiş gibi duran bir damla.
Biride. İşte o anlatılmıyor hesapsızca yaşanıyor ama anlatılmıyor.
Yarım kalanı tamamlamak için her gün yeniden başlamak.
Yüreğindeki kişiyi yanına alıp her adımda düşeceğini bilsen bile onunla yürümek.
İşte en büyük servet
İmkansızı sevmek..!