Büyük Aşklar Yarım Kalmaz 2

Sen “yokum” dedin belki korkudan,
Belki de sevilmeyi hak etmediğini sandın.
Oysa ben bir ömrü sen diye yazmıştım,
Kalbimin ilk sayfasına adını kandım.

Sana yürüdüğüm yol geri dönmedi hiç,
Ben hep ileri, hep sen diye gittim.
Her adımda sen vardın,
Sen bilmiyordun belki, ama ben hissettim.

Gidişin suskunlukla geldi
Ama arkandan fırtınalar koptu içimde.
Susmak sana yakışmadı,
Ben sustuklarını da sevdim oysa gizlice.

Ve şimdi sor bana bir daha:
“Nasıl geçer bu ömür, böyle eksikken?”
Ben derim ki:
Geçmez, ama alışır insan
Kendinden eksilerek yaşamaya bir yerden.

Ama yine de son söz budur:
Büyük aşklar yarım kalmaz,
Yarım bırakan kendi kalır
Gerçek seven, şiir olur sonsuza uzanır…