Bütün Şiirlerde söylediğim Sensin..

Bütün şiirlerde söylediğim sensin
Adını gizledim mısralara,
Bir gül gibi serdim her kıtanın ucuna.
Ne zaman bir geceye dokunsam,
Gözlerinin karanlığı düşüyor içime.
Ne zaman bir sabaha varsam,
Kirpiklerinin kıyısında uyanıyor gün.

Sensin,
Rüzgarın yönünü değiştiren fısıltı,
Sensin,
Bir dağın suskunluğunda yankılanan adım.
Ben hangi kelimeye sarılsam,
Senin teninle ısınıyor üşüyen harflerim.

Bilmez kimse,
Bu kalemin ucu neden bu kadar keskin,
Bu kağıt neden hep senden başlıyor
Ve senden bitiyor.
Çünkü her harf,
Sana dökülen bir özlemdir.

Bütün şiirlerde söylediğim sensin,
Ama hiçbirinde tam anlatamadığım da…
Bir yağmurun içinde adını ararken,
Bir yıldızın düşerken bıraktığı sessizliksin.
Sana yazılmış her dize,
Biraz eksik, biraz fazla; ama hep sen.

Sensin,
Adı konmamış bir hayalin ete kemiğe bürünmüş hâli.
Bazen gülüşünle yeniden doğan şehirler,
Bazen gidişinle yıkılan kıtalar...
Bir omuz ararken yaslanacak,
Koca bir evreni sırtıma yükledim.

Bütün şiirlerde söylediğim sensin,
Ama sana hiç söyleyemediğim…
Çünkü bazı sevgiler vardır,
Söylenirse bozulur.
Ben seni sustukça daha çok sevdim.
Ve sustukça daha çok şiir oldun.