Bütün masalları yaktım Şiiri - Murat Ülkü

​Bir ömür verdim ben, bir ömür verdim
Eteklerinde saklı hayallerim vardı benim
Gözyaşlarımı biriktirmiştim o ıssız limanlara
Umutlarımı terk ettim, en derin sulara

Herkesi kendim bildim, herkesi kendim
Alev alev yanarken gözlerimde ferim
Vefasız rüzgarlar taşıdı yeminlerimi
Unuttum, unuttum tüm kelimelerimi

Boşluğa düşerken ben, boşluğa doğru
Kaybolmuş bir gemiydim, pusulası doğru
Yalnızlığı öğrendim, kimsesizliği ben
Acıyla öğrendim, Allah'tan başka yok kimsen

Gözlerine bir hüzün çökmüş, bir sessizlik
Ne bir ses duyulur, ne bir nefeslik
Yorulmuş omuzların, yükü ağır, belli
Bir zamanlar gülmüş, şimdi yaralı

Yalnızlık bir yoldaş, yalnızlık bir dost
Kırılan kalbinin sinesinde bir post
Herkes gider bir gün, her şey biter
Gerçek dost, Allah'tan gelir, baki eser

Kırdılar beni, can evimden vurdular
Herkes bir parça aldı, geriye ne kaldı?
Benim ruhum, benim canım, benim tek varlığım
Şimdi bir harabe, şimdi bir yığın

Bir avuç toprak, bir avuç rüzgar
Ne bir ses duyulur, ne bir fısıltı
Yalnızlığın şarkısını söyler durur
Gönlümde açan yaralar, kapanmaz asla

Bir zamanlar güldüğüm,
Bir zamanlar inandığım,
Bütün masalları yaktım,
Şimdi külünden doğuyorum ben.