Burukluk Şiiri - Nuri Gökhan Sonsel

Kırlarda çiçek açtı, şimdi her yer canlandı,
Yaşayıp da hissedene, bütün bunlar anlamlı.
Benim gönlümde ise, bir burukluk acı var,
Her yerde bahar ama...benimkisi sonbahar...

Sevmek istedim bende, bekle erken dediler,
Doyasıya aşık olmak, filimlerde dediler.
Saçlarıma kar yağdı, yüzümdeki çizgiler,
Sevmek zamanı değil, geç kalmışsın dediler.

Neden susturdular ki, yüreğimin sesini,
Neden zehir ettiler, hayatın neşesini.
Sanki bir suçlu gibi, beni yargıladılar,
Yalnız bir kez sevmiştim, onu benden aldılar.

Şimdi aynalar bana , ben aynaya düşmanım,
Geçen uzun yıllarda, bir çok şeye pişmanım.
Keşke bende özgürce, kendim karar verseydim,
Sevseydim...sevilseydim, mutluluğa erseydim.

Esmese de rüzgarlar, dallarım bükülüyor,
Benim bu sonbaharım, yapraklar dökülüyor.
Açmaz artık içimde, sarmaşıklı sarı gül,
Gelmez konmaz dalıma, beklediğim o bülbül.