Burası özgürlüğün sindiği şehir

Burası,
Bir zamanlar sokaklarında umut yankılanan şehir,
Bir çocuğun gülüşü kadar saf,
Bir annenin duası kadar içten…
Ama şimdi suskun.
Ve rüzgâr bile artık ürkek esiyor.

Burada bir zamanlar özgürce konuşulurdu,
Şimdi tabelalardaki kelimeler ürperiyor.
Bayrak hâlâ dalgalanıyor evet,
Ama rengi biraz solmuş,
Biraz yorgun, en çok da kırgın.

Her köşe başında bir hatıra var,
Bir direnişin izi, bir hayalin gölgesi.
Ama insanlar bakmıyor artık o tarafa,
Gözler kaçıyor gerçeğin üzerinden,
Çünkü unutmak bazen yaşamaktan kolay.

Burası özgürlüğün sindiği şehir,
Kahkahası kısılmış, yankısı eksik.
Bir zamanlar “biz” denirdi coşkuyla,
Şimdi herkes kendi sessizliğine gömülmüş.

Ama bilirim,
Hiçbir suskunluk kalmaz sonsuza dek.
Bir gün yine duyulur o sesler,
Bir çocuğun gülüşüyle uyanır sokaklar.
Ve ben…
Bir şiirle dokunmak isterim duvarlarına,
Bir umut serpiştirmek kaldırımlarına belki.

Kim bilir,
Belki bir sabah yine özgürlük kokar hava,
Ve şehir, yeniden nefes alır...
Düşlerimin şehrini kalbimde taşırken,
Onunla birlikte yeniden doğarım,
Yeniden 'biz' olarak...