Burası Gazze Şiiri - Kamil Korgan

Sıra sıra ceset, sıra sıra ağıt
Burası Gazze, utansın şu aç gözlü insanlık…

Kudüs ağlarken
Çocukluğumun misketleri geliyor aklıma.
Oyun değil,
Zalimin mızıkçılığı tutmuş sabah erken.
Ne yedi ne yetmiş ne de bine doyar bu iş.
Dünya seyirde;
Gerilim, korku, toz, duman, feryat ayyukta,
Kukla tahtların ayakları kurda bürünmüş
Çatırdamakta…

Bir intifada, binler intifada,
İnanç yok, insanlık lâl Siyonist karşısında.
Mevzisiz çocuklar sürülmüş
Yarının umutlu hülyasına,
El kalem bilmez,
Kalemi kırılmıştır zulmün, çocuklar düşerken asumana.
Ebabil kuşlarının dudakları boş,
Küffar miskete yüklemiş feryadı,
Ey bedbaht! Seyir boş, niye boş, neden boş!

Kayıp… Kayıp giderken bir çocuk daha uçurumdan
Ana düşüyor figan ile ardına,
Baba olduğuna, zulmün ellerine çocuklar saldığına
Pişman, ne fayda…
İşgal yürekte, dilde, akılda,
İşgal gözbebeklerindeki gözyaşında, insan olmanın ruhunda.
Burası yüreğim, burası yüreğimiz, burası GAZZE…