Gitmemişti annem daha o zaman
Yalnız kalmamıştım bu kadar
Sanki bir tek onun kolları vardı
Taa senin olmadığın zamanlar
Yanağı yanağıma değiyordu annemin
Yanımdayken bile gitmenden korkuyorum
Elini yanımdan gitme diye tutuyorum
Küçükken balonlarımı çok kaçırdım ben
Koşamadım peşlerinden
Uçmayı istedim ama gidişini kabullendim
Heyecanlıyım affet beni
Seni gördüğümde elim eline dolaşıyor
Küçükken sevmeyi öğretmediler
Gözlerin beni çok korkutuyor
Bir katil diye anılırsın artık artık karanlığımda.
Sabahlara kadar yazılan şiirlerimde
Her şiirimde biraz sen olursun
Faili meçhulsün benden başka herkese
Karanlığın içinde
Gömülmezdi kalbim
Şu beş kuruşluk hayatta
Rolünü en iyi yapan ölüm
Biliyorum gideceksin uzaklara
Tanrım, keşke onunla hiç tanışmasaydım
O zaman hiç alışmazdım
İnsanlar doğar büyür ve ayrılır
Sen hep çocuk kaldın
Ben güya büyüdüm de senden ayrı kaldım
Yasadıklarımızı iki kıçı kırık mandala takaslıyorsun
Umarım mandalları siyah ceketinde kullanıyorsundur
Anlamı olmalı bazı şeylerin
Daha değerli olması lazım iki mandaldan cümlelerimin
En kötü zamanımda
Yakaladı beni
Gözyaşlarımı elinin en yumuşak yeriyle sildi
Senin ne kadar sarılmaya ihtiyacın varsa
Benim o kadar sarılmamaya ihtiyacım oluyor
Benimleyken hatıralarımız olsun istediğinde
anlamalıydım bence benden ayrılacağını
Martı Dalgıcı koluna çok yakışmıştı
Ben bol gelen bir kıyafettim
Kötü bir terzisin
En zor anında sevdiğinin yanında olamamak
Sarılmak istersin de itersin
Elini tutmak en büyük ilaç
Ellerini ceplerinde saklayıverirsin
Bir omuzda ağlamak en iyi psikologdan daha etkili
Omzuna kafam yetişmez uzakta oturuverirsin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!