Bulutların Ardından Şiiri - Esra Nizam

"Bulutların Ardından"

...

Ben sanıyordum ki
Dizinin dibinde yaşlanır giderim.
Olmadı.
Bulutlardan sağanak sağanak
hayal kırıklığı yağdı üzerime.

Meğer hikayenin sonunda,
Bir tren garında bırakılan
Son bir bakışta ,
terk edecekmişsin sen beni.

Ben ordan
hiç ayrılamadım biliyor musun?
Gözlerim hedefe kitlenmiş kapıyı bekliyor.
Açılmasını...
Ve bana doğru suretinin gelmesini…
Bıraktığın onca muammanın içinde
en iyisi buymuş gibi görünüyor…

Ardında sadece
beni kendime sağır eden
bir sessizlik bıraktın.
Ağustos sıcağında
kışın ortasında kaldım.
Birden soğudu etraf.

Gidişinin ardından hep laf .
Hep laf…
Sadece laf…
Yokluğunun ayazıyla nasıl üşüdüm
sen hiç bilmedin.

Kimsenin bilmediği bir ressamın
elinden çıkan yalancı kuşlar misali.
Diyarımı kaybettim,
gökyüzünü kaybettim.
Ve en çokta kendimi kaybettim.

Ödediğim bedeller
gecenin yıldızları kadar çoktu.
Onlardan da geriye
alnıma yazılan acılar kaldı.
Sayende ikimizde savrulduk
yaması karanlık yarınlara….

Hangi sebeplerle vurgun yediğimizi
bulamadım bir türlü.
Gökyüzüm bulut bulut nasıl döküldü;
bir akrebin sokmasıyla,
bilemedim…
Bildiğim bir şey var ki;
yeryüzü titredi ayaklarımın altında,
sensiz attığım her adımda.

Ve sen
hiç olmadığın kadar
zifiri oldun bana.
Seni hem yollayan,
hem bekleyen,
hem de çabuk gel diye
arkandan su döken ellerim
şimdi kupkuru oldu.

Kokunsa tenimde
açık bir yara...
Avuçlarımın arasından
kaçan rüzgarlarla,
yok olup gitti o da zamanla.

Bana aşkın
o vadettiğin düğün gecesi kadar
uzak artık.
Sense rüyalarım kadar yalansın.
Eskiden olsa düş girerdi pencerelerime.
Ama yoksun, yokum.

Yokluğunun
tuzla buz olmuş anlarında
dururken kalabalığım,Sen yokken
başımdan geçenleri düşündüm.
Soğudum herkesten .
Soğudum kimsesizlikten.

Birlikte yürüdüğümüz sokağın ortasında,
Elime bir neşter alıp
“kes beni orta yerimden”
diye haykırdım gıyabında.
Duymadın…

Gözümün daldığı her yerde
Eksildin.
Yittin...
Ve bittin...
Ben sustum artık
sen söyle sensizliğimi...

Elimde olmayan nedenlerden dolayı
yazdığım bu şiirin
orta yerinden ayrılıyorum…

Hem sen de dizelerime
hiçbir zaman yakışmadın zaten.
Sadece bir şarkının
nakaratından ibaretti varlığın.
“Bir yıl verdik , bir yıl verdik
bitmesin bu oyun dedik”

Bitti işte,
o kadardın sende…
Öyle kısa
Ve bulutlu...
Gerisi,
sonsuz bir yok oluşluk...

Sahneme düşen ayak izlerin
başka filmleri oynuyor artık.
Senin yüzün yok utanmaya malum.
Senin yerine utansın,
seni bana getirmeyen
yollar utansın…

...

ESRA NİZAM