Bulutlar yakın bana

Bulutlar yakın bana, bir nefes kadar sanki,
Uzansam değer elim, o pamuksu yamaca.
Yerle bir değil ayaklarım, havada belki,
Gönlüm kanatlanmış uçar, bilinmez bir amaca.

Fısıldaşır gibiyiz, sessiz bir lisan ile,
Yeryüzü telaşından uzak, başka bir alemde.
Onlar anlar halimi, ne hacet var dile,
Hüznüm de sevincim de saklıdır bu demde.

Kâh tül gibi süzülür, kâh yüklenir yağmura,
Şekilden şekle girer, durmaz anlık oyunda.
Bazen gri bir hüzün çöker ruhumun suruna,
Bazen güneşle güler, göğün aydın koynunda.

Ruhum buğulanır sanki, onlarla bir olurum,
Aşağıdaki gürültü solar, kaybolur konum.
Gözlerim mavilikte dinlenir, huzur bulurum,
Yalnızlığım bile bir başka türlü, en masum.

Evet, bulutlar yakın, yoldaş gibi baş ucumda,
Yüzüme eser serinliği, dağıtır efkarı.
Benim sırdaşım onlar, göğün sonsuz ucunda,
Anlatırım onlara içimdeki baharı, ayazları.

Belki de yerim burası, yerle gök arasında,
Ayaklarım boşlukta, başım göğe yakın.
Bulutlar yakın bana... ruhum onların arasında,
Toprak çeker kendine, gökler der: "bana akın!"