Bulut Ver Bana Şiiri - Kiyaz Kılınç

Bulut Ver Bana

Bu şiir, yalnızlığın koynunda kaybolanlara;
kelimeleri susmuş, gölgeleri dost edinmiş ruhlara;
gökyüzünün yasını tutmayı öğrenmiş kalplere;
ve kendi acısında eriyip, hâlâ ayakta durmayı bilenlere…
Bu şiir, yağmuru bekleyen fakat güneşi unutmuşlara;
gölgeleriyle dans edenlere;
her sabah başka bir enkazın içinde uyananlara…
Ve hâlâ, bir bulutun gölgesinde kendini bulmaya cesaret edenlere…

⸻

Yeterince derdim var;
sen bulut ver bana sadece.

Üzgün gönlüme bulut yağdır,
yıldızlar saklasın yaralarımı.

Güneşli günlerin bulutlarını ver,
yağdırma yağmurlarını
bu gönlümün kırık kalpler ülkesine.

Kısa bir an olsun
gölgen düşsün yanıma;
sen bulut ver.

Ben çoktan unuttum aydınlığı.
Gölgelerin soğuk sesine alıştı kalbim.

Her sabah içimde başka bir gece uyanıyor,
her gece içimde yeni bir enkaz büyüyor.

Bulut ver bana;
içimdeki gökyüzü çoktan
kara toprağa döndü benim.

Metrelerce derin bir suskunlukta
çürüyor kelimelerim.

Bulut ver bana;
yağmurlar acıtır artık tenimi,
ruhuma dokunamaz bile.

Ruhum,
acıyla baş edemeyen
kırık bir gölge şimdi.

Kendi omuzlarıma yaslanacak kadar bile
ben değilim.

Bulut ver bana…
karanlığın yumuşak yüzünü,
güneşsiz bir günün sessizliğini,
düşlerime benzeyen donuk boşluğu ver.

Ben içimde o kadar öldüm ki,
gökyüzü bile yas tutmayı bırakacak.

Bulut ver bana…
gölge yeter.

Bulut ver bana;
gökyüzünün ağırlaşmış nefesini.
Üstüme çöksün,
içimdeki yangını örtsün.

Bulut ver bana;
zamanı yavaşlatsın,
acı nefes alacak yer bulamasın içimde.

Ve sen…
bulut ver bana sadece.

Sadece gölge.
Sadece suskunluk.

Sonsuzluğun içinden süzülen
ağır, sessiz bir karanlık.

Ben artık burada,
ölmüş zamanın gölgesinde
yitip giden kelimelerle
kendi yalnızlığımın yasını tutuyorum.

Bulut ver bana…
ve git.

Bırak karanlık, benimle kalsın.

Kiyaz