Yeni bir güneşle uyandım aynı sabahlara,
Yelken açtım yalnızlaşmış kalabalıklara.
Gözlerinden papatyalar dökülür ağaçlarıma,
Uçuşur havada, ak olur saçlarıma.
Ihlamurlar da mı çiçek açmadı?
Köleler de mi özgürlüğe koşmadı?
Yüzümdeki çizgiler yollarını andırdı,
Gitmene, gülmek de ağlatırdı.
Neden benzeteyim ki seni Leyla’ya?
Sevmek sadece Mecnun’a ait değil ya…
Ihlamurlar da mı çiçek açmadı?
Köleler de mi özgürlüğe koşmadı?
Aklıma gelmene onca yol varken,
Gitmemene neden çare arayayım ki ben?
Özlüyorken ölümü kelebekler,
Ruhuma saf saf iner melekler.
Ihlamurlar da mı çiçek açmadı?
Köleler de mi özgürlüğe koşmadı?
Balıklar denizlerde su ararken,
Alevlerde üşüyorum sen yanımda yokken.
Kalemler, ağaçları kesmeyin diye yazarken,
Benliğimi senden başka kimde ararım ki?
Ihlamurlar da mı çiçek açmadı?
Köleler de mi özgürlüğe koşmadı?
Ayrılıkla korkutuyorken mevsimler beni,
Gelmeyeceğini bilsem, yakmaz mıydım içimdeki gemileri?
Kayıt Tarihi : 18.5.2025 00:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!