Bülbül Şiiri - Hüseyin Muşmal

BÜLBÜL

Bülbül sukut eder günü gelince
Gülünün dikeni battıkça batar
Kendini öldürür umut bitince
Son nabzı goncanın göğsünde atar

Ne hazin duyamaz sesini senin
Ne yazık kesilse bilmez nefesin
Boş verip acarsın gönül kafesin
Gitse de her daim gönlünde yatar

Kavuşmak değildir bülbülün derdi
Kim bilir kaç kere derdini serdi
Sadece bir kere duysa yeterdi
Bir söze malını mülkünü satar

Belki bir bakış bir güzel sözdür
Belli ki bülbülü söyleten gözdür
Gel şimdi bu sırrı kimlere çözdür
Bir söyler günlerce dilini yutar

Esrefoglu benzetip canı bülbüle
Söylersin her şeyi bir garip Güle
Ne zaman gelecek şu gönül dile
İçindeki bu derdi kaç sene tutar