Buhar Şiiri - Sami Aydoğan

Eski bir sokağa bakıyor
yeni evimin balkonu
ve bana bakıyor
ağaçların arkasında saklanan çocukluğum.
Upuzun bir sessizlik uzanıyor
yağmur yağmış,
karanlık çökmüş,
acılara sobelenmiş yüzünde.
Bir de hayalin hep titretiyor
çayımın buharını.

Bekliyorum
ki beklemek eski bir alışkanlık,
ki beklemek en büyük gaflet,
ki beklemek bilirsin büyütür yalnızlığı.
Yine de bekliyorum,
bir baba nasıl bekliyorsa doğumhane kapısını.

Özgürleştirmiyor üstelik beni
acılarımı anlamak,
ya da bilmek
acının cehaleti sevdiğini,
aşkın ise cesareti.

Cahil bir cesaretle
dönüp dolaşıyorum durmadan,
adının geçtiğin yerlerde.
Bir de denizle konuşuyorum,
güneşin siyah bulutlar arkasında
doğup battığı günlerde.

Bil ki senden sonra
rüzgarın peşine çok takıldım
ve hep sahile indirdi beni sabahları.
Buharına dalıp
çayımın üzerinden seyrettim bulutları.
Senden hiç kimseye bahsetmedim inan.
Korktum
Adın benim kadar acıtır diye insanları...