Bugün yine beni unuttular. Şiiri - Şiir ...

Bugün yine beni unuttular.
İlaç saatinde ismimi söylemediler,
demek ki artık yokum sistemde.
Belki de silindim,
belki de senin gidişinle birlikte adımı da yaktılar kayıtlardan.
Bilmiyorum.
Burda bir tek şeyden eminim:
aklımın bir kısmı senin cebinde kaldı giderken.
Duyuyorum bazen,
anahtarlarını ararken o cebinde çıngırdıyor.

Bir hemşire var, adını unuttum.
Her sabah aynı soruyu soruyor: “Bugün nasılsın?”
Ben de her sabah aynı cevabı veriyorum: “Eksik.”
Ama o anlamıyor,
çünkü eksikliği sadece kaybeden bilir.
Ben hem kendimi kaybettim,
hem seni bulamıyorum.

Bu sabah gözlüğümü taktım, ama görüntü yine bulanıktı.
Sonra fark ettim, cam değil gözüm kirliymiş.
Ağlamaktan buğulanmış dünyam.
İçimde bir yangın var,
ama kimse dumanı görmüyor,
çünkü kalbim sessiz yanıyor.

Dün gece uyuyamadım,
rüyamda beni ziyarete geldin.
Elinde bir veda vardı,
gözlerinde bütün deliliğim.
Sana “gitme” demedim bu sefer,
çünkü kalmanın da bir tür gidiş olduğunu öğrettin bana.
Uyandım — bileklerimde çizgiler vardı,
belki kalemi fazla bastırmışım,
belki de seni yazarken kendimi kazımışım satırlara.

Bir köşede duran saat durmuş,
akrep senin gözlerinde, yelkovan benim elimde kalmış.
Ne ileri gidebiliyoruz, ne geri dönebiliyoruz.
Zamanın bile canı sıkılmış bizden.
Bir ara düşündüm,
aklımı en son nerede bırakmıştım diye…
Sanırım o gün,
sana “dönme” deyip kapıyı kapattığım gün,
kapının tokmağına tutunmuş kalmış olmalı.
O yüzden her gece o kapı çalınıyor içimde.

Bugün kalbimi dinledim stetoskopla,
içinden bir ses geldi:
“Onu hâlâ seviyorsun.”
Dedim, “biliyorum.”
Ama doktor duysa,
yine dozajı artırırdı.
Burda sevgi yasak,
burda unutmak tedavi sayılıyor.
Ama ben seni unutsam,
iyileşmekten utanırım.

Pencereden dışarı bakınca,
bir ağaç var tam karşımda.
Her sabah aynı dalda bir kuş ötüyor.
O kuş da delirmiş bence,
her gün aynı şarkıyı söylüyor,
tıpkı benim gibi.
Sadece o biraz daha özgür,
benim kanatlarımı imza karşılığı aldılar.

Bugün defterin son sayfasına şunu yazdım:
“Ben iyileşmeyeceğim.”
Çünkü seni seven biri iyileşirse,
demek ki hiç sevmemiştir.
Benim hastalığım sensin,
ilacım da, zehrim de senin adın.
Beni öldürmüyor ama yaşatmaya da niyeti yok.
Belki deliliğin tanımı budur.
Belki de ben sadece seni aklımda taşıyamayacak kadar çok sevmişimdir.

Ve şimdi her sabah uyandığımda,
ayna karşısına geçip kendime sayıklıyorum:
“Bugün aklını nereye bırakacaksın?”
Bilmiyorum.
Ama kalbimi yine aynı yere bırakacağım:
senin gidişine.

Şiir gibi– Delinin Güncesi