“bugün seninle aynı sofrada olmak…”

“Bugün seninle aynı sofrada olmak…”

O sofranın ne yemeği önemliydi,
ne de oturduğumuz yer…
Sen vardın ya,
çöp kenarında da olsak, elinde sadece kuru bir ekmek de olsa…
ben doyardım.
Çünkü ben seninle karnımı değil,
yüreğimi doyurdum bugün.

Yemeği, o ekmeği yiyişin bile başkaydı…
Sanki bizim evimizdeydik,
sanki yıllardır o masada yan yanaydık.
Her şey o kadar sade ama bir o kadar güzeldi ki…
Bugün, benim için yalnızca bir an değil,
bir ömür gibi değerliydi.
Benim için çok anlamlıydı…

Ve sen farkında bile değilsin belki ama,
ben sana her baktığımda bir hayat görüyorum.
Bir evin sıcaklığını, bir yastığın huzurunu,
bir çocuk gülüşünün hayalini…
Sen benim yanımda olduğunda dünya küçülüyor,
sadece sen kalıyorsun bende.

Bir gün her şey biterse eğer,
ben bugünü kalbime saklayacağım.
Ve diyeceğim ki;
"Bir zamanlar onunla kuru bir ekmek paylaştım,
ama ruhum o gün en çok o zaman doymuştu."

Sen benim “kıymetlim”sin.
Gönlümün kıyısında değil, tam ortasındasın.
Ve bil ki, sen yanımdayken dünya sessizleşiyor…
Ben sadece senin gülüşünü duyuyorum.
Çünkü sen…
benim “can” dediğimsin.