Bugün De Sensizliğe Alışamadım.

Bugün de sensizlik düştü payıma,
bugün de sesin gelmedi duvarlardan,
gözlerim sana değil, boşluğa alıştı belki ama
yüreğim… hâlâ senin yokluğunu haykırıyor sessizce.

Her sabah güneş doğuyor,
ama sen yoksan neye yarar bu aydınlık?
Kalabalık sokaklarda adımlar var,
ama ben hâlâ seni bekleyen kaldırımlardayım.
İsmini sessizce geçiren rüzgârlar var,
ama sesin yok… sesin yok… sesin yok...

Kulaklarımda yankılanan o tanıdık sessizlik,
bana seni değil, sensizliği ezberletmeye çalışıyor.
Alışamıyorum.
Her sustuğumda,
her içime çektiğim nefeste sen varsın.
Bir tebessümün, bir bakışın,
bir “merhaba”n eksik bu günlerde.

Geceler en çok seni anlatıyor.
Karanlıkta daha çok hissediyorum yokluğunu.
Bir yerim eksik gibi,
bir parçam hâlâ seninle,
ve ben eksik kalan yanımla tamam görünmeye çalışıyorum.

Ama olmuyor.
Seninle güzel olan hiçbir şey
sensiz tamam olmuyor.

Ne zaman kalbimle konuşsam,
hep senin ismini sayıklıyor.
Gülüşünü özlüyor,
birlikte susabildiğimiz o sessiz anları bile özlüyorum.
Sessizlik bile seninle güzeldi…
Şimdi yalnızca uğuldayan bir boşluk var kulaklarımda.

Zamanla geçer dediler…
ama her geçen zaman seni benden biraz daha alıyor gibi.
Unuturum sandılar,
ama unutmuyorum.
Ben sadece susuyorum…
Her gün biraz daha derinden susuyorum.
Ve bu sessizlikte, en çok senin sesini bekliyorum.

Bugün de alışamadım işte…
Bugün de sesin gelmedi,
bugün de gözlerim boşlukta seni aradı.
Ve bugün de,
sana hasret bir kalple uyuyacağım.
Belki rüyalar alır beni yanına,
belki orada konuşuruz biraz…
çünkü bu dünyada,

bugün de sessizliğe alışamadım…