Bugday Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Buğday sarısı saçların,
Buğday kokardı ellerin,
Buğday rengiydi tenin…
Ve ben,
sana her baktığımda
bir hasat mevsimi başlardı içimde.

Kırlar boyunca seni düşünürdüm,
bir çocuğun eline ilk defa sıcak ekmek tutuşturur gibi…
Senin sesin,
köy sabahlarında uyanan rüzgâr gibiydi,
huzur,
ama azıcık da hüzün taşırdı.

Ellerini tuttum bir gün,
sanki toprağa dokunur gibi…
Bir kök gibi uzandın içime,
bense hep susuz kaldım
senin gitmelerinde.

Gözlerin derin,
ama güneşin kavurduğu topraklar gibi çatlak…
Bir bakışınla yanar,
bir gülüşünle yeşerirdim.

Sen buğdaydın,
ben seni öğüten değirmen.
Ve sonunda —
toz oldum, savruldum rüzgârına.

Şimdi her sarı saç gördüğümde
bir yangın düşüyor içime,
her buğday tarlası
senin sessizliğini fısıldıyor kulağıma.
Ve ben
hala her hasatta
biraz seni biçiyorum içimden…