Bu Sefer Yenemedin İstanbul!

Bu seferde yenildiğimi sanma İstanbul.
Gözyaşımla ıslanan ekmeği zorda olsa kuruttum.
Takılmıyor artık boğazıma içtiğim su, yediğim balık.
Bir türlü yutkunamadığım acıyı çoktan unuttum.

Sen sözünü tutamadın İstanbul!
Sağanak yağmurları bahane ettin bırakmak için ellerimi.
Oysa ben ıslanmaya hazırdım.
Boşunaydı engel sayman mesafeleri.
Sen sadece bana uzaktın…

Ne gülmek geliyor şimdi içimden ne ağlamak.
Ya uyuştum ya iyice alıştım.
Anımsamıyorum yaşadığımız hiçbir şeyi…
Hiçbir şehri benzetmiyorum sana
Ne eşyan ne kokun kederlendirmiyor artık beni.

Vazgeçtim yanına gelmekten yüzünü görmekten.
Sana inanmak gerekçelerin kadar saçmalıkmış.
Ben inanmaktan vazgeçtim sende vazgeç!
Mutluluk; onu aramamakmış…

Farklı olduğunu düşündüğüm içinmiş sanırım
Çarşılarında çıkışı karıştırmam.
Ezbere bildiğim bir yalansın şimdi.
Dişimi kırarım bir daha yanılmam!

Bir ömür silinmesin gözlerinde izim.
Verdiğim kolyeye ahım, kahrım, yalnızlığım sinsin!
Arkasını döndüğü zaman hatıralar
“Kolyesi de varmış” desin!
Bir mühür gibi taşı boynunda ki
Bakan vefasız olduğunu bilsin.

Sen unut şimdi İstanbul!
Caddelerinde sabaha kadar umut aradığım geceleri.
Artık senin için uykusuz kalmayacağım.
Eminönü'nde başını okşadığım çocuk
Kadıköy’de avaz avaz bağırdığım iskele
Gülhane’de sabahladığım gece
Hepsini unut!
Artık hiçbir kavgana bulaşmayacağım.

Bu sana son gelişim İstanbul!
Bu sana son inanışım…
Bir daha yoluna adım atmayacağım.
Avuçlarımda biriken kanla sokaklarına yalancı yazacağım.
Ve kırdığım camları getirip boğazına saplayacağım

Bu sefer yenemedin İstanbul!
Bu sefer ezilen ben değilim.
Şarkılarda bile yoksun artık sen.
Bu yarım yamalak şiiri bile pişmanlıkla anacağım.
Bir daha sana yazarsam parmaklarımı kıracağım.