Yolda yürürken yaşlanmış bir insan ilişti gözüme
sıvasız, kara bir duvarın dibinde büzüşmüş,
bir cansız beden vardı sadece
her iki eli iki dizinde, eyvahlar ederken buldum onu
ağlıyordu dizlerine vurarak, çaresizce ve utanmadan
Çünkü o artık utanamıyor du
utanması gereken insanları düşündükce
utanması gerekenler varken
neden utansın ki…
Dertlerine derman olmak gerikir di
olmaya çalıştım
Ama! ..
gücüm tükendi kala kaldım oracıkta
evlat seven bir yüreği varmış,
sevdiğini yıllar önce kaybetmiş,
yetim bırakmış hain hayat onu
dostları yaşlandığı için,
onu tek tek terketmişler! ...
Evlatları eşlerini kırmamak için
terketmişler evlat emekçisini
kıymışlar onun yaşlı bedenine
kıymışlar onun emeklerine
terketmişler insafsız yüreklerinde
Hayat, yaşam, insanlık bu kadar kirlenmişken
Kirlenmişse bu çirkin dünya
Vefasızsa insanlar
Yapacak ne kalır ki geride…
Yaslandığı duvarı ona benzeterek,
Çaresizce ayrıldım ondan,
Yüreğimi onun yanında bırakarak
Ve de bu acımasız yaşama isyan ederek
İnsanlık bu olmamalı
hayat denen zehirli yaşam bu olmamalı
bu olmamalı insanı başka gözle görmek,
başka bir yaratık gözüyle
bakmak insana,
bunun adı insanlık olmamalı...
Kayıt Tarihi : 8.7.2007 01:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgili dostlar... Bugün yaşadığım bir acı hayat öyküsüdür... O insanı duvar dibinde büzüşmüş (çaresizce kalarak boynu bükük) olarak gördüğüm de, bir türkünün sözleri takıldı aklıma ve dilime... 'İnsan oğlu duvara benzer, hele sıvaları dökülsün de gör' Bugün gördüğüm insanın ne yazık ki sıvaları dökülmüştü birilerine göre... Ben bunu bir şiir olarak yazmadım... Sadece içimden akan ve isyan kelimelerimi yansıttım...
TÜM YORUMLAR (37)