BU men! Şiiri - Lida Ahmedi

Yandı qaplara naxışlanmış barmaq izleri,
Ve ipek yaylıqların qoxusu doldu beynime.
Duvarlara sarıldım sancıdan,
Gözlerimle birlikde yaranmış güzgülerin boyu büküldü,
Ve soyudu barmaqlarımın ucundan yaşamaq duyğusu...
Tutdum ellerimden,
Ve özümü özümden öpmeye başladım...!
Ki eskik bir insan deyildim,
Her bir yaşam kimi yamacdan yıxılım.

Ellerimle şiir oxudum, gelin gızların yolunmuş saçlarına...
Tam dilsiz bir şiiri ağlamaq kimi...

Olmaq istedim;
Susğun qadınlar boyuna düşdüm.
Analıq lezzeti gözlerinden aşınca,
- Öldürdüm özümü -!
Ki çirkin bu hayatı daşıyan deyildim,
İki insanın hayatına lezzet olmaq için!

Olmaq istedim;
Tanrının susğunluğundan başladım özümü.
İller boyu durmadan,
Özümü özümden yontadım.
Olmaq isteyipde oldum!
Tam istediyim şekilde,
Yaratdım özümü...
Sonra,
Bütün meleklerin gözlerine dik baxaraq,
Tanrıya öpdürdüm, taratdığım büyük xilqeti!
Şeytan kimi,
Anlayipda, anlamaz oldular.

Yox oldum,
Böyük anlamlı varlığımı,
Kiçik köksümün güneşlıyinde gizletmekden.

Oğrun oğrun çatlamağa başlayan ayağlarıma yalvardım...
Yıxılmamağı düşünürken.

Boğazımda quylanmış boğultular deberince,
Nar olub,
Parçalandım boğazımdan,
Ve qanlı qanlı avcuma sıxıldım.
Ağrı duyğuları damarımda muncu muncuq olunca,
Sevgililik limanında tapıldım...
Anay bir gızın boynuna asılmış kimi...
Bal qoxulu petekliyin orası...
Böyük bir insanın sefeyliyine vuruldum!
Bağrımda qopan fırtınalar ağzına basdım ciyerimi...
Öyle itseydimde...sessiz
Öyle batsaydımda...sessiz.
Solacaq deyil,
Yşayacaq ollmasada -men-!