Bu Mahpusluk Biter mi Anne?

Hücremdeyim,yapayalnız,duvarlar ıslak ve sessiz…
Bu mahpusluk biter mi anne?
Hücreme güneş aktı ılık ılık.çocukluğum geldi aklıma..
Bu mahpusluk biter mi anne?
Hani…Hani sabahtan akşama kadar top oynardım sokakta..
Koşarak gelirdim,akşam ezanı ile beraber..
Beni kapıda beklerdin,sırtıma havlu koyardın üşütmeyeyim diye.
Burada gardiyanlar bakmıyorlar anne adama…
Ayak sesleri duyulmaya başladı…
Almaya geliyorlar beni..
O sesler duvarlara,parmaklıklara,insanlara çarpıp yankılanmıyor mu anne..
İşte o zaman çok korkuyorum,kendimi tek başıma hissediyorum..
Bu mahpusluk biter mi anne?
İşkenceden geldim az önce..
Anne…
Dağladılar yine yüreğimi,içimden seni senli günleri çıkarmak için..
Başaramadılar seni yüreğimden söküp atmayı…
Bu mahpusluk biter mi anne?
287 hücremin kapı numarası,ilkokuldaki öğrenci numaram anne…
Okulda numaram okunduğunda sözlüye kalmak için sabırsızlanırdım;
Şimdi korkuyorum numaram okunduğunda..
İstemiyorum anne burada sözlüye kalkmak…
Bu mahpusluk biter mi anne?
Cezaevi ring’i ile mahkemeye giderken görüyorum sokakları…
İnsanların kimi merakla kimi de acıyarak bakıyor..
Utanıyorum anne..
İnsanların içini göremediği ama bizim onları o küçük telli pencerelerden gördüğümüz,
Maviye boyalı kırmızılı şeritli cezaevi ringlerinden…
Utanıyorum…
Bu mahpusluk biter mi anne…