Bu Kadın Şiiri - Hasan Karacadağ

Bulutunu kaybetmiş bir yağmur altında
Teni ürkek bir kadın vardı
Düşler kadar zarifti
Gece gibi iffetli
Nefes misali hafifti
Damlayan gözyaşları
Arıyordu
belki canı belki cananı
Bilmem neye kırgındı
Titriyordu
Yasını kaybetmiş ölü bir serçe gibi
Yaradana yürekten mi bağlıydı bilinmez
Zira adımlarında hazeyan
Bakışlarında babil vardı
Dokunsan ürperecek gözleri
Saklıyordu birşeyleri
Yürek kapıları sürgülüydü
Sırları uzaklarda yitirilmiş leylak idi
Dünlerde kaybettiği
Adı anılmaz diyarları bekliyordu sanki
Belki biliyordu bizim bilmediğimiz şeyleri
Ya da fısıldıyordu melekleri
Ve yağmur taneleri toprakla kucaklaşırken
O yine kadınken
Harut ile Marut'un büyülü sessizliğinde yürüdü
Birden karanlık perdelerde tılsım oldu
Ve gölgesi kaybolurken ağlamaya devam etti
Cemre düştü sesi bitti