Biliyor musun, hâlâ içimde bir çığlık var. Adını söylemeden yankılanan, sessizliğin içinde büyüyen bir haykırış… Çünkü ben sana sadece sevgimi değil, gururumu, inancımı, arımı da verdim. Kendimi bıraktım sana. İçimde ne varsa, ne taşıyorsam, hepsini ellerine emanet ettim. Ne zaman kırıldım, ne zaman güldüm, ne zaman sustum… Hepsi sana dairdi.
Ama bugün, artık bütün çıplaklığıyla fark ediyorum: Sen beni gerçekten sevmedin. Çünkü gerçekten seven, sadece elimi tutmakla değil, ruhumu korumakla da yükümlüdür. Sen dokundun ama değer vermedin. Sevdim dedin ama arkanı döndüğünde başka bir kalbin koynuna döndün.
Sana içimi açtım. Gözyaşlarımı sakladım sen görme diye. Şiir sayfasında sesimi aradım, belki bir kelimen olur diye. Ama senin için bu bir oyundu, geçici bir kaçıştı belki de. Sevdiğini söyleyip, “Ben sana beni bekle dedim mi?” demek hangi vicdana sığar? Hangi kalp, bir kadını hem sever gibi yapıp hem de en kırılgan yerinden vurur?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!