Bu dünyada niye Şiiri - Recai Şen

Sevdiğin kadınla yaşayamayacaksan bu dünyada,
Niye yaşayacaksın ki?
Bir mezarın gölgesi daha mı huzurlu olurdu
Onun nefesini hissetmediğin bir yataktan?

Gözlerinin içine bakamadıktan sonra,
Neye yarar sabahın ışığı,
Gecenin ayı,
Bir fincan kahve, bir gökyüzü,
Bir hayat?

Adını fısıldamayan rüzgârı neyleyim ben,
Ellerini tutamadıktan sonra?
İçime çektiğim her nefes
Sanki onun yokluğuna yazılmış bir lanet gibi…
Ve her tebessüm,
Onun gülümsemediği bir dünya için
Boş bir sahne dekoru gibi.

Ben sensizliğe alışmadım,
Alışamam da.
Çünkü sen bana alışkanlık değil,
Bir varoluşsun.
İçimdeki her boşluğun şekli sendin
Ve şimdi her şey eksik.

Sana uzanamadığım her gece,
Yıldızlar yakındır belki ama
Sen hep en uzak gezegensin bana.
Yani ben,
İmkânsız olanın kalbinde,
Mümkün bir sevdayla yanıyorum.

Beni yaşatan şey artık hayat değil,
Senin bir ihtimal ihtimali…
Bir gün,
Bir yerde,
Bir başka dünyada,
Belki…

Ama bu dünyada yaşayacaksam,
O da ancak seni yaşatarak olur.
Bir şiirde,
Bir rüyada,
Bir ömre sığmayan susuşlarda…

Ve sorsalar:
“Niye yaşadın bu kadar acıya rağmen?”
Tek cevabım olur:
“Çünkü onu sevdim…”