Bu da geçer dediler Şiiri - Hannibal Lecter

Bir dağ başındayım… rüzgâr değil, kader eser,
Ne gökte yıldız var, ne gönlümde bir seher.
İçimde susmuş yılların çığlığı var,
Dışımda dünya döner, bana ne der?

Bir vakitler ümide ben de inandım,
Kardeş dediklerim sırtımdan kandı.
Bir dua ettim, cevapsız kaldı,
Demek ki suskunluk da Tanrı’nın kader.

Ne bir dostum var, ne bir düşmanım,
Hepsi geçti, hepsi silindi zamanın kumunda.
Bir ben kaldım çürük bir taş gibi
Unutulmuş, varla yok arasında.

Gündüzü yalan, gecesi zehir bir hayat bu.
Her “geçer” dedikleri bir yara daha koydu sırtıma.
Bir gün derlerdi: “Bu da geçer…”
Oysa ben geçerken gömdüm o günü de, umudu da.

Uzaklarda bir çocuk ağlar şimdi,
Benim sustuğum yerde başlar onun sesi.
Zaman bir zehir, umut bir yalan,
Yalnızlık tek gerçek… o da geçmez ki!