Bu Aralar Öyle Vuruyor Ki Yalnızlık

öyle vuruyor ki bu aralar şarkılar
yalnızlığımı içime
öyle sıradan doğuyor ki güneş
griye çalan günüme
korkuyorum usuma sahip olmak isteyen
kara-kızıl arzulardan

acıtana kadar aldatıyor beni
bensizliğim
rıhtımlara demir atmış
yapayalnız balıkçı tekneleri gibi
çarpıyor dalgalar
yanıyorum arsız alazlarda
deli divane

lahitlerde yazılı destanlar kazınıyor
göğsümün dipsiz derinlerine
kanıyorum dilden dile
içimde yitmek üzere vuruşları yüreğimin

pamuksu aklar yok şimdi gökyüzünde
alabildiğine kara her şey
rastık çekmiş gözlerine gece
sahipsiz fikrimi ayartıyor büyüleriyle
ay ışığında oynaşıyor şeytani dansının örtüsünde

öyküler düzüyorum gidişlerin bitişlerine
hüzünlü bir melodi çalıyor laternalarda
her sonbahar
ve üşüyen yaprakların içine gizleniyorum
yitmiş serçelercesine titreyip
kuruyor yeşiller zamanın bittiği yerde
oltasını yeryüzüne sarkıtan karanlıkların prensi
yakalıyor özlemlerimin son demlerini

öyle vuruyor ki şarkılar bu ara
ölesim geliyor yalnızlığın kollarında
fakat
ruhumda can bulan bir sözle
süzülüyorum eğreti bir meltemde
uçurtmalara tutunup son anda
maviyi çalıyorum bulutların arasından

aşk beni kendine çekiyor…bitmiyorum

16.03.2007

Atilla Güler