Bozkırın tezenesi... Şiiri - Hasan Belek 2

​Gönlünde yanardı aşkın ocağı,
Çekti cefasını o gençlik çağı.
Bozkırın tezenesinin kucağı,
Sırrını sazına kattı derlerdi.

​Geceler gündüzden ayrıydı ona,
Hüzün sinmişti sanki ruhuna.
Türküde teselli, dertte yoluna,
Kırık gönüllere yetti derlerdi.

​Yaralı ceylandı, gözden vuruldu,
Bahtına gurbetin yükü yoruldu.
Her nefes türküye gamla sarıldı,
Ateşi sinede yaktı derlerdi.

​Taşlarda yankılan kaval sesiydi,
Çiçekli dağların o neşesiydi.
Söylediği sözler can tesbihiydi,
Dilinde zikrini çekti derlerdi.

​Ankara yolları düştü özüne,
Samanpazarı’nda doldu gözüne.
Kara sevdasını katıp sazına,
Gönlünü sevdaya sattı derlerdi.

​Çilekeş ömründe gariplik izi,
Al kanlı turnaydı gurbette sözü.
İllerin meydanı, düğün de özü,
Sazıyla harmana kattı derlerdi.

​Bozkırdan yükseldi özlü nefesi,
Gönülde inledi gamın hevesi.
Bir yanık bozlakla açtı perdesi,
Türkünün bağrına bastı derlerdi.

​Gurbetin diyarı alıp götürdü,
Sıladan ayrılık yüreğe çöktü.
Bir garip ses kaldı, illere aktı,
Sevdası ellere saçtı derlerdi.

Bir Eylül sabahı kapandı gözler,
Yetim kaldı bozkırın o yanık sözler.
Yıllar geçse de dinmez gönül özler,
Unutulmaz o Garip, gitti derlerdi.

​Gönül dağlarında yankısı kaldı,
Hasan der, yüzyıllık destan oldu.
Adını taşlara türküler yazdı,
Ardında bir ömür bıraktı derlerdi...

​Hasan Belek
25 Eylül 25-Paris

Ölüm yıldönümünde rahmetle andım...