Anne toprak takarak göğsüne binbir çiçeği,
Gözü yollardaki âşık gibi bekler geceyi.
Kıskanır onları kendince ağustosböceği,
CIR CIR!
En büyük vuslat odur, gökte huşû, yerde huşû,
Bu sükûn ürkütüyor doğduğu yerlerde kuşu.
Üveyik râyihadan, hazdan unutmuş uçuşu,
PIR PIR!
Bozkırın gördüğü rû’yâ son otuz günde biter.
Bir uzun yaz sararan otlarının ıtrı tüter
Haykırır kış boyu yalnız tipiler,
BOZKIR! BOZKIR!
Kayıt Tarihi : 19.12.2012 16:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!