Bozkır Şiiri - Fatmagül Ceylan

Ninemin ellerindeki nasır;
O nasır ki emek demek,ekmek.
Başında çiçekli yazması.
Yüzündeki derin çizgiler.
Bozkır dedemin kasketi;
Alnındaki ter.
Onun gibi garip;
Onun gibi gururlu,dimdik.
Hayallerini kasnağa işleyen kız;
Her ilmekte umutları.
Bir delikanlı sevdalı,
Yaşar sessiz içindeki yangını.
Al yanaklı çocuklar,
Lastikten ayakkabıları.
Ateş gibi bakışları,
Saf,katıksız,tertemiz.
Mis gibi toprak kokusu;
Dilde hasret türküsü.
Kışı sert,yakar ayazı;
Güneşi insafsız,kirpik uçları sarı.
Buğday tanesi,
Kâh dik başlı,kâh yükünden eğri.
Yağmurun bereketi,
Her damlası kıymetli.
Bozkır yol gözleyen ana,
Pencerede oturmuş gözleri yaşlı,
Köktür bozkır atadır,yardır .
Sobada kaynayan aştır.
Bozkır'a ateş düşse burda tüter dumanı;
Bozkır hasret,özlem,memleket.
Neydi sahi beni Bozkır'a çeken?
Bozkır sevda,damarda kan,baba ocağı.