Böyle Bir İroni Şiiri - Hikmet Çiftçi 2

BÖYLE BİR İRONİ

Kim bilir, güneş kaç kez doğdu
Kaç kez karanlığa gömdü beni
Gün yüzü görmeyen kutup geceleri gibiyim
Yoksa Tanrı beni
Güneşi olmayan bir gecede mi yarattı?

Kulaklarımda kuşların cıvıltısı yok
Çın çın çınlamada çanlar
Kulak zarlarım davul
Vurur tokmak gümbür gümbür
Ne düşlerim, ne hayallerim
Bilmem beni hangi ironi güldürür?

Kalkmaya çalıştım yerimden
Bir kahve kokusuyla uyanmak istercesine
Çiçekli iki fincan, üstünde terleyen rayihası
Oh mis gibi, sanki kahve değil, esans deryası.
İçime çekmek istedim, burnum yok yerinde

Yokladım sağımı, solumu, yalnızdım o an
Öyleyse dumanı üstünde, neden iki fincan?

Tıkamış genzimi kahvenin olası telvesi
Kopmuş burnuma gelen, sanki ölüm helvası

Mendilini düşüren kimse yoktu üstüme
Öldüğümü düşünmeden kalkıp vereceğim

Penceresiz odamın loş kokusu içimde gezinirken
Bir çıtırtı, rüyamı çatırdattı kemirircesine
Açmasını istedim pencereyi köstebek’ten
Sonra gel, dedim, muhabbet edelim delicesine

Ne kemirgen vazgeçti kemirmekten
Ne kurtçuklar hayallerimi yemekten

Biliyordum
Gölgesiz dünyada gölge aranmaz
Tek kişilik yorgana iki kişi sığmaz

Biliyordum
Tek kişilik oyunu iki kişi oynamaz

Biliyordum
Bahtı kara olanın kara sayfasına
Kurşun kalemle yazılan yazı okunmaz.

Biliyordum
Kaderin ördüğü ağlar
Çelik tellerden, koparılmaz.

Dudaklarım kıpırdadı
Ağlıyor muydum
Yoksa gülüyor muydum ne?
Nasıl düştüm böyle bir ironiye?

Yoksa hep orada mıydım?

ÇİFTÇİ – 17 Ağustos 2025

*
Sen gülünce gül açar gönlümde
Ayrılığın yakar ahir ömrümde
Sıla sensin gurbet sensin dilimde
Yıl geçer tahtına çıkarsın Ferda
- - - - - * * * Nazan Yinanç - - - -