Boyacı Çocuk Şiiri - Hatice Kübra Tığlı

Dün bir çocuk gördüm sokakta.
Saçı başı dağınık,
Üstü başı yırtık.
Göğsünde kavuşturmuş minik ellerini,
Baktım yara bere içinde.
İçindeki çaresizlik ve keder,
Gözlerine yansımış.
Gözleri öylesine dolmuş ki,
Dokunsan damlalar inecek yanaklarından.
Birden baktığımı fark etti,
Utandı başını önüne eğdi.
Çok dokundu bana onun bu hali.
Belki kimsesizdi, sahipsizdi,
Yaşamaya çalışıyordu sokaklarda.
Belki ailesi çok fakirdi,
Belki de para kazanmalıydı.
_Boyayayım mı abi? Dedi,
Önünde ki boya sandığını göstererek.
Bu soru kendime getirdi beni.
_Hadi boya bakalım, dedim.
Oturdum eski bir tabureye.
Boyamaya başladı dikkatle.
Hayallere daldım.
Kendi çocukluğum geldi aklıma
Eski boya sandığım,
Bir ayağı kırık taburem.
Aç geçen gecelerim,
Yoksulluk ve sefaletim.
Ama yılmadım, çalıştım.
Çok şükür hayata yenilmedim.
Sen de sakın yılma çocuğum,
Utanma çalışmaktan.
Bir gün gelecek,
Sen oturacaksın bu tabureye.
Eski günlerini,
Gururla hatırcaksın.