Boşver Şiiri - Mehmet Serdar Ateş

Aylardan Şubat. Saat gecenin yarısı,
Kışın en çetin günü, soğuk alabildiğince şiddetli,
Kütahya’da en işlek cadde; Cumhuriyet Caddesi,
İnsanlar bir bir çekilmiş evlerine, sokaklar ıssız,
Ortalıkta gezinir bir iki sokak köpeği ve bir insan sureti,
O insan, sendeleyerek yürüyor belli ki ayaklarından problemli,
Sokak lambalarının loş ışıkları yansıyor kirli kar ve buzda,
O ise duvarlara tutunarak yürüyor, onu gören kenara çekilip yol veriyor,
Saygıdan değil elbet, virane halinden, saçak bağlamış saçlarından ürperiyorlar,
O ise kendi dünyasında yol arıyor, yol buluyor, yürüyor, yürüyor,
Yıkık eski bir binaya doğru yöneliyor, telaşlı telaşlı,
Merdiven pislik dolu, bir gayret. çöpler aşağı o yukarı,
Karanlık bir oda, arıyor kuytu bir köşe, yaslanıyor pis bir poşete,
İniltiler ile uzatıyor vücudunu, sızlanıyor belli belirsiz “ahhh! ” diye,
Soğuk bir rüzgar esiyor, bazen küçük horumlar vücudunu yalıyor, geçiyor,
Eli ile bir şeyler arıyor, uzanıyor boş bir şişeye,
İçmek için yelteniyor yok bir damla şarap, kalmamış bitmiş, fırlatıyor duvara,
Biraz sonra soğuk ile beraber bir titreme alıyor vücudunu,
Derken sıkıştığını anlıyor, kalkacak derman yok bırakıyor altına,
Sıcak bir sıvı akıyor, koku ise hak getire, o zaten alışık bunlara,
Vücuttan çıkan sıcak sıvı, alıp götürüyor son ısıyı, başlıyor titremeye,
Biraz sonra dona çalıyor ortalık, anlıyor, bekliyor, artık beklenen son yakın,
Bir düşünce girdabına kapılıyor, geçmişi geliyor aklına,
Her şeyi varken, ev, araba, dükkân, iyi bir eş ve evlat,
Dost sanıp kandığı insanlar,
Önce biraz felekten gün çalmalar, şişenin dibine vurmalar,
Hep dostluk üzerine kurulan sofralar, bir kadehten bir şey olmaz derken,
Adım adım ilerleyen zaman, gelsin biralar, gitsin şaraplar,
Onu takip eden birasına oynanan kumar! ! !
Sonra parasına, evine, arabasına daha, daha,…
Yok oluyor onca emekler, çabalar, borçlar borçlar,…
İcra memurları kapıda, hani nerde o dostlar? ,
Aldılar parayı nasıl da sıvıştılar,
Terk ediliyor bir bir, kalıyor çaresiz,…
O ise elinde içki şişesi hep BOŞVER diyor kaygısız,…
Saygın bir esnaf, iyi bir aile reisi, toplumda itibarlı bir bey,…
Bırak artık dedikçe aile dostları “BOŞVER” diyor o, yine umudunu kesik bir halde,…
“Battı balık, yan gider” diyor kaygısız. Battı balık yan gitmiyor, battıkça batıyor dibe,...
Mücadele ruhunu kaybetmiş, zoru gördükçe içiyor şarabı uyuşturuyor kendini,...
Her şeyini kaybetmiş, sokaklarda dilenir, çöp bidonlarını karıştırır olmuş bir anda,..
Sefil bir hayat, sonra işte şimdi burada, yıkık bir binada,
Zaman dolmuş Azrail kapıda, Son kez bir hak tanınıyor İman niyetine,…
O yine bildik bir cevap veriyor; “BOŞVER”,
Yalnız boş vermiyor birisi, hiç boş vermemişti ki. Yine boş vermiyor,
Veriyor vesveseyi; O son kez söylüyor “BOŞVER”. Ezeli düşman alıyor imanı,
Ecel saati oldu tamam. Ve Alıyor Azrail canı, Kasılmalar, kasılmalar,…
Sevinç çığlıkları atıyor, ezeli düşman, melun şeytan,…
“Avenelerim hazırladı ortamı, ben ise aldım imanı, Oh ne güzel! ne güzel! ”…

26.12.2005

'Her gördüğüne dost diye dayanırsan, gerçek dostu bulamadan dostsuz kalırsın.'
Mehmet Serdar ATEŞ 27.12.2005 saat:09.02