Boşuna sevinme Şiiri - Murat Ülkü

​Boşuna sevinme, ey kendini akıllı sanan,
Boşuna heveslenme, bunları unuturum sanan.
Benim kitabımda vefasızlık, riyakârlık yok,
Herkes dersini ummadığı an benden alacak.

Hesaplaşma vakti geldiğinde,
Sana mesafe koyduğumda,
Gözlerin faltaşı gibi açılacak,
Akıl denilen şeyin ne olduğunu herkes anlayacak.

İyi niyetimi suistimal edersen,
Sana hayatının dersini veririm,
Kimin ne olduğunu anlarsın o zaman,
Her acıyı hissedersin, tüm iliklerinde.

Kim demiş akıl sadece sendeymiş,
Kim demiş tüm yollar sana serilmiş.
Bekliyorum, evet, bir şeyin olmasını bekliyorum,
Bu bekleme senin sonun olacak, haberin yok.

Ustalık dediğin öyle boş laf değil,
Senin kibirle şişmiş balonun, o şatafatlı yalanların
Benim iğnemle patlayacak,
Senin o acınası son halini herkes görecek.

Sorgula şimdi kendini, o boş egonu,
Çünkü bu saatten sonra araya mesafe koydum.
Ben sana zayıflıklarla dolu karneni değil,
Aklını verdim, ama sen onu kullanmayı bilmedin.

Şimdi otur ve düşün,
Kime ne yaptığını,
Ve benim sana ne yapacağımı,
Son kez düşün.

Sonra kalk ve koş, ama sen benden kaçamazsın.
Bu mesafe, seninle benim aramda değil,
Seninle olmayan o kendi vicdanın arasında.
Benim ustalığım, işte bu tam da.

Bunun sonu da gelecek, ben sözümü bitirdim.
Ne bir eksik ne bir fazla, o küstahlığı def ettim.
Senin o cüretin, o riyakârlığın, o yalanların
Şimdi sana dönüp bumerang gibi çarpsın.

Bundan sonra ne seni dinlerim ne bir işini yaparım,
Benim için ilkokul dersleri çoktan bitti.
Seninle yüzleşmeye bile gerek kalmadı,
Çünkü seni kendi cehaletinle baş başa bıraktım.

Ben yürüdüm, arkama hiç bakmadan,
Sen o mesafede, o karanlıkta kaldın.
Ne bir ses ne bir nefes,
O kibirden eser kalmadı.

Dersin en büyüğü, işte tam da bu,
Sözlerle değil, sessizlikle vururum.
Çünkü senin anlayacağın tek dil,
Sana kendi halinin ayna tutulmasıdır.

Ustalığıma hayran kal,
Şimdi anladın mı,
Kimmiş bu yolun ustası,
Ve kimmiş bu okulun talebesi.