Boşluk Şiiri - Melike Cakmak

Hayatını dikenlerine borçlu sanır insan
Oysa ,
Korkunun yokuşunda tekeri patlayan
Kendi semerlerinde ezilir ..
Ölümle burun buruna gelen
Canına daha sadık kalır.
Geminin dümeninin hiç olmadığını anladığında
En büyük boşluğudur elleri
Dayanakları ise kabullenişleri .
İnsan,
Kabullendikleri kadar güçlüdür
İsyanı kadar diri .

Basabildiği toprak kadar verimli
Basamadıkları kadar özgür..
Teni kadar keskin ve
İçi kadar savunmasız .
Yazabildikleri kadar bilinçli ,
Dile getirdikleri kadar savurgan .
Acıya kürek çekebilen,
Boğulmadan...
İşte bu da insan
Ben gibi
Kaybettiğini sandığı anda kendine geri varan .

Kendine vurmayı öğrenmeden
Hangi dersi geçebilir
Peki alabilir mi ?

Kızgın kumların üstünde yürüyen ayaklar
Sahili bulduğunda vazgeçebilir mi ?

Peki ya her şeye rağmen
Ayaklarına güvenen?
Düştüğünde,
ayakları yere varmadığında
Boğulmadan durabilir mi ?

İnsan...
Böyledir ve böyle devam eder ...

Sebeplerden korkarken
Kendi sebebi olan
insan...