Ne düşündüysek onu yaşadık bu dünyada
Sözler açtık başlangıçlara
Cümleler kurduk aşk için
Kolumuzu, kanadımızı kırdık yalnızlığa
Olmadıları yok saydık hep
Ne düşündüysek onu yaşadık bu dünyada
Şimdiler de bir odaya hapis olduk
Şifa dileyecek kimsemiz de kalmadı
Ana da öldü baba da
Değer bilmediğimiz
Her şey şimdi arka sokağında
Gözlerin arpacığında
Dudakların uçuklarında
Asılı kaldı öylece hasretin bakışları
Kör dokunuşları
Sevilmek isteyipte
Sevilmeyen kara bahtımı
Mahallenin aymaz kedileri tırmaladı
Aç köpekleri havladı boş ellerimize
Amansız kederlerimize
Şimdi ne kaldı ki elde
Ne kalmadıkilerden başka.
İçimizde tüketemediğimiz
Bir hak, iki ser, az da yar kaldı
O da tek tesellimiz oldu
Ondan başka da kalmadı bi zâti
O verdi umudu o verecek affımızı
Şu garip halimize
Ne düşerse boyun eğmişiz.
Gerçi yine müzik çalıyor odamda
Seviyoruz aynı kadını
Müziği, teybi, kolonu
Yüreği tımarlarken
Sevebilme ihtimali
Köhne duvarlarımdan
Vazgeçirmiyor ki artık beni
Yankısı sevgilinin
Şimdi durdurun
Susturun her şeyi...
Denizi,
Dalgaları,
İstanbul'un sarhoş kaldırımlarını.
Serseri naralarını
Sonra...
Evin arkasındaki
Umarsız köpekleri
Düz duvara tırmanan
Haylaz kedileri
Sevdiğim çirkin-güzel kadınları...
Radyo'yu
Eski plakları
Üslubumu
Hepsini durdurun
Susturun her şeyi...
İbrahim yok artık!
Kayıt Tarihi : 14.3.2013 18:49:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
