Boşluk Şiiri - Hüseyin Özdemir

Hiç ama hiç bir şey
Dolduramaz içimin boşluğunu
Ne deniz ne bir dağ
Ne de küçücük bir kayık
Taşınır yokluğa boşluğum
Tarihin nehirlerinde
Gecenin,zifiri gecenin
İzi düşer ansızın hiçliğe
Asi rüzgarın bebek elli cellatları
Yağlı urganlarını takar boynuma
Boşluk boşluğuma katılır
Çoğaldık ca dağılır evrene
Kim bilir? Kaç milyar yıl
Belirsiz zamanlarını eskitir
Uğultulu boşlukların
Çağırın, dostlar çağırın
Sessizliğin sesini
Sağır kulaklarda yankılansın
İçimizin boşluğu
Bütün dolu kapları boşaltın
Yaşamın döngüsüne
Belki doldurur içimin boşluğunu

Hiç ama hiçbir şey
Dolduramaz içimin boşluğunu
Ne bir yıldız ne bir galaksi
Ne de evrenin boşluğu
Açılmış bütün kapılardan
Sızıyor sensizliğin acıları
Yüreğimde öyle bir yerde
Çocuk
Avuçlarında tutuyor martı seslerini
Küçücük bir kayık gibi çırpınıyor
Hırçın dalgalarında beynimin
Küçücük kayığı tutuyor çocuk
Yankılanıyor içimin boşluğu
Bilmiyorum ben mi boşluktayım
Boşluk mu bende?

HÜSEYİN ÖZDEMİR
11.09.2010